Huilebak

We zitten de laatste dagen met een blijter. Ik heb het nooit onder stoelen of banken gestoken. Me nooit op één moment in mijn leven harder voorgedaan. Ik ben gewoon een vat vol emoties. Wanneer ik blij ben, dan heb ik het ‘nobody can stop me now-gevoel’. Wanneer ik triestig ben, dan word ik mager en ween ik. Mager omdat de honger me vergaat. Omdat ik dan leef op zakdoeken en snot. Wenen omdat mijn ogen vollopen met nat. En bij elke knipper komen er meer bij. Soit. Wenen ik moet het niet uitleggen. Het is van alle tijden. Van jij en ik. Maar het was wel duidelijk dat wenen van mij. Wenen = ongelukkig zijn.

Het ding is dat het janken de laatste tijd  komt en gaat zonder een eenduidige oorzaak. Alles gaat me voor de wind. Mango doet onverwacht sales. Ik scoor nog meer leuke dingen voor nog minder geld. Ik ween. Ik ween in mijn nieuwe schapenwollenjasje. En niet om de waterdichtheid van mijn nieuwe vriendin te testen. Neen, zomaar. Daarboven ben ik de trotse eigenaar van een toplief. Zo een vent die me beloont met de mooiste en grootste witte rozen uit de winkel, omdat ik de lelijkste schoenen ever kocht. Toch huil ik. Druppels zout water besprenkelen mijn precies-uit-een-film-rozen. En neen. Niet onder het motto: we zetten ze onmiddellijk in’t water. Gewoon een potje janken. Ik kijk naar Orange Is The New Black. Ik ween. Een serie waar het plot bestaat uit vrouwen die in den bak zitten en vooral veel lol maken. Of elkaar vermoorden. Dat kan ook wel. Het punt is:  het is een serie die zich onderscheidt van het genre Grey’s Anatomy met McDrama en McTears. Op vrijdagavond sta ik hip van mijn Gin&Tonic te nippen. En ik ween op het toilet. Neen, het gaat helemaal niet slecht.Een nieuwe uitdagende job. En toch. Snif.

Na alle alternatieven overwogen te hebben met mijn liefste, zijn we daar. Het zijn (opgelucht) niet de hormonen. Het is geen depressie. Het is ook al geen traanklierontsteking. Allergie? Nope. Het is de vermoeidheid. Het zijn die waterzakken die zich onder mijn ogen geïnstalleerd hebben. En niet van plan zijn gauw aan te zetten. Ik ben moe. En als ik moe ben, ween ik blijkbaar. Jan was al overtuigd dat het de vermoeidheid was. Ik eerder sceptisch. Tot mijn collega vandaag de wijze woorden sprak. Account zijn is topsport. Topsporter. Ik?! Een ding is duidelijk: ik zal nog veel moeten trainen. Er is wel nog wat werk aan de winkel.

Nu ik de oorzaak omarmd heb, en bereid ben er aan te werken, waarschuw ik mijn lieve vriendjes. Aankondigen dat we huizen kopen met onze geliefde of alleen, zal me toch niet stoppen van een traantje te placeren. Oja en mijn liefste vriendje Amau, huilen en janken op de toon van daar komt de bruid… zal er ook nog steeds dubbel en dik inzitten. Verdikke toch. Mijn vriendjes gaan trouwen en kopen huizen. Een blijtingske is hier wel op zijn plaats! Denk ik dan.

Slaapwel